از خشونت تا شادی

آن چنان که پیش از این نیز بیان شد هر فردی از انسان در درون خود خشونت را به شکل بالقوه دارد. خشونتی که ممکن است به هر شکلی اعم از آموزشی یا درونی با آن زندگی کند. در واقع این خشونت درونی تا حدودی هم لازم است. زیرا انسان را نه تنها در برابر خشونتهای احتمالی که ممکن با آن روبرو شود واکسینه میکند بلکه فرد را در برابر سختیها نیز مقاوم مینماید و ظرفیت فرد را در مواجه با فشارها بالا میبرد.

اما این واکسینه کردن فرد، باید توسط متخصصان صورت گیرد. این که هر فردی نیاز دارد تا هیجانهای درونی خود را تخلیه کند و اگر تخلیه نکند باعث میشود که خشونتی را رقم بزند، نیز از مسایلی است که باید مورد توجه قرار گیرد.

پس یکی از وظایف نظام آموزش و پرورش و البته در کنار آن خانواده ها این است که با شیوه آموزشی و تربیتی خود، قبل از این که فرد با خشونتهای سنگین برخورد کند، وی را آموزش دهند و راههای مقابله با آن را نیز به او یاد دهند. آموزش ورزشهایی چون ورزشهای رزمی، کشتی و ... میتواند هم هیجانهای درونی فرد را به شکلی مناسب ارضا کند و هم از سوی دیگر شیوه مناسب برخورد و دفاع در مقابل خشونت را به او بیاموزد. به خصوص ورزش باستانی ایران زمین یعنی ورزش پهلوانی و کشتی که در کنار تقویت قوای جسمی به افزایش روحیه و ظرفیت درونی فرد در برابر مشکلات و خشونتها و عصبیتها می پردازد.

باید این نکته را بدانیم که در مقابل خشونت راهی جز دفاع نیست که ممکن است همراه با خشونت باشد. اما در برابر تفکر خشونت و تکفیر افزایش سطح آگاهی اجتماعی از طریق رسانه ها و سیستم آموزشی و تربیتی، میتوان آن گونه تفکرات را ناکام گذاشت. باید این فرهنگ را آموزش داد و جامعه را به سمت و سوی زیستن مسالمت آمیز و بدون کینه ورزی و عدم خشونت و گفتگو به جای خشونت رهنمون ساخت. این امر تنها از طریق رسانه ها و سیستم آموزشی و تربیتی امکانپذیر خواهد بود. البته باید به این نکته نیز توجه کرد که در کنار این فرهنگسازی می بایست آموزش لازم جهت مقابله با خشونت احتمالی که در صورت وقوع جای بحث و گفتگویی را برای فرد نمیگذارد، صورت گیرد. همچنین بایستی به موضوع هیجانهای درونی افراد نیز توجه نمود.

نویسنده :محمد مهدی اسد زاده