از خشونت تا شادی

از همه ی این ها که فراتر رویم صلح دوست ترین شاعرما، شیخ همیشه شاب و جهان گرد و گلستان آفرین ادب فارسی( آن که فکر زرین او بر تارک سازمان های صلح دوست و حامی حقوق بشر است) ، در بوستانش می فرمایند:

«همی تا بر آید به تدبیر کار-  مدارای دشمن به از کارزار» .البته از نظر تیزبین و عقاب صفت هرگز پنهان نمی ماند که مدارا،مذلت نیست ؛پذیرش ننگ نیست؛ترس از جنگ نیست ؛ بلکه پرهیز از خون ریزی ناحق و ویرانی و برآشفتگی انسان هاست.«نه کوته دستی و بیچارگی    نه زجر و تطاول به یکبارگی » او هرچند گاهی ،نیکی به دشمن را ستم بر نیکان می داند و بر این باور است ترحم به پلنگ تیز دندان ،ستم است بر گوسفندان،اما حتی آزردن دل دشمنان را خداپسندانه نمی داند وچنین بیان می دارد که :

شنیدم که مردان راه خدا             دل دشمنان هم نکردند تنگ

ترا کی میسر شود این مقام          که با دوستانت خلاف است و جنگ