از خشونت تا شادی

تنها در صورتی چنین چیزی محقق میشود که حضرت ولیعصر (عج)، قیام نماید. اما در مسیر حرکت به سوی جامعه مهدوی باید دانست که با برخی میتوان با گفتگو به صلح پایدار رسید. اما کدخدامنشان کارشان این است که کشورهای مستقل را آرام نگذارند. این خنده دار است که بتوان به کسی که شمشیر از رو بسته است گفتگو کرد. اگر چنین چیزی امکانپذیر بود بایستی تا کنون صورت میپذیرفت.

برای پاسخ به این پرسش نیز تا رحمت اسلامی و نبوی را ندانیم، نمیتوانیم به آن سمت حرکت کنیم. آموزش به همراه تربیت و نشان دادن شاخصها و نه افراد یکی از راهکارهایی که میتوانیم جامعه ای دارای رحمت اسلامی و نبوی داشته باشیم.

آن چنان که پیش از این نیز بیان شد هر فردی از انسان در درون خود خشونت را به شکل بالقوه دارد. خشونتی که ممکن است به هر شکلی اعم از آموزشی یا درونی با آن زندگی کند. در واقع این خشونت درونی تا حدودی هم لازم است. زیرا انسان را نه تنها در برابر خشونتهای احتمالی که ممکن با آن روبرو شود واکسینه میکند بلکه فرد را در برابر سختیها نیز مقاوم مینماید و ظرفیت فرد را در مواجه با فشارها بالا میبرد.

از همه ی این ها که فراتر رویم صلح دوست ترین شاعرما، شیخ همیشه شاب و جهان گرد و گلستان آفرین ادب فارسی( آن که فکر زرین او بر تارک سازمان های صلح دوست و حامی حقوق بشر است) ، در بوستانش می فرمایند:

«همی تا بر آید به تدبیر کار-  مدارای دشمن به از کارزار» .البته از نظر تیزبین و عقاب صفت هرگز پنهان نمی ماند که مدارا،مذلت نیست ؛پذیرش ننگ نیست؛ترس از جنگ نیست ؛ بلکه پرهیز از خون ریزی ناحق و ویرانی و برآشفتگی انسان هاست.«نه کوته دستی و بیچارگی    نه زجر و تطاول به یکبارگی » او هرچند گاهی ،نیکی به دشمن را ستم بر نیکان می داند و بر این باور است ترحم به پلنگ تیز دندان ،ستم است بر گوسفندان،اما حتی آزردن دل دشمنان را خداپسندانه نمی داند وچنین بیان می دارد که :

شنیدم که مردان راه خدا             دل دشمنان هم نکردند تنگ

ترا کی میسر شود این مقام          که با دوستانت خلاف است و جنگ