از خشونت تا شادی

خشونت بیماری آزاردهنده ای است که روح جامعه را زخمی می کند. رواج آن وحشت و ناامنی را گسترش می دهد. شرایط سیاسی ، اقتصادی، باید و نبایدهای اجباری و تحمیل سلیقه های شخصی برجامعه، رواج خشونت را در پی دارد. بدترین صورت خشونت را می توان در میزان آمار جنایات و تبهکاریها دید. وقتی تیتر رسانه ها را تبهکاریهایی نظیر زورگیری، اخاذی و قتل شکل می دهند، یعنی این که آفت خشونت رو به گسترش است ومشغول از بین بردن روح پرهیزکاری و سلامت جامعه است .

آفتی که بدبختانه طی سال های اخیر به سرعت در حال پیشروی در جامعه کنونی ما است. تقریباً همه ی افراد کم و بیش از علل رشد خشونت در جامعه با خبر ند، اما شاید کمتر کسی از عواقب سهمگین و ویرانگر آن مطلع باشد. چون با وجود پیدایش آشکار خشونت در جامعه، حساسیت های لازم برای جلوگیری از آن به چشم نمی آید.

احساس عدم امنیت اخلاقی در جوانان به صورت ناخودآگاه باعث گسترش خشونت در خانواده و جامعه شده است. همچنین کمرنگ شدن روابط فکری و عاطفی فرزندان با خانواده، جوانان را به سمت خشونت گرایی سرگردانی معطوف می کند و این امر باعث ناامنی اخلاقی و انتقادی جوان می شود.
برخورد با جوانان از طرف مسؤولان باید به گونه ای باشد که جوان را ملزم به رعایت مقررات اجتماعی کند. همچنین با ایجاد مراکز آموزش برای جوانان می توان فرهنگ اجتماعی را بالا برد و قانون پذیری و نظم را در جامعه افزایش داد. خانواده، مدرسه، مراکز آموزشی و جامعه از عوامل مؤثر در پرورش نوجوانان وجوانان هستند.
بیشترین وقت کودکان طی ورود به مدرسه تادانشگاه صرف می شود، بنا بر این مراکز آموزشی ارتباط حساس وتأثیر گذار در مسائل اخلاقی فرزندان دارد .
یکی از راهکارهای جلوگیری از افزایش خشونت در سطح جامعه برقراری پیوند عاطفی ومعنوی است و آموزش و پرورش و مراکز فرهنگی نیز در تربیت صحیح نوجوانان و جوانان سهیم هستند همچنین مسؤولان و دست اندرکاران مملکتی باید در برقراری عدالت اجتماعی کوشش کنند، چرا که بسیاری از تنش ها و اعمال خشونت آمیز در جامعه ناشی از فقدان عدالت اجتماعی است.
یکی از غریزه های وجودی انسان، وجود پرخاشگری است و همه جامعه شناسان و روانشناسان بر این باورند که پرخاشگری مبنای زیستی ـ محیطی دارد.
بسیاری از جوامع و دست اندرکاران جوامع برای بروز و ظهور غریزی فعالیتهای مثبت اجتماعی برنامه ریزی می کنند، چنانچه طی سالهای گذشته شاهد افزایش گرایش جوانان به سمت ورزشهای رزمی هستیم.
به طور معمول زمانی پرخاشگری به صورت منفی صورت می گیرد که فرد در جهت رسیدن به اهدافی که مدنظرش است، دچار ناکامی و سرخوردگی شود. شدت و ضعف رفتار پرخاشگرایانه بستگی به انسجام شخصیت فرد دارد. متأسفانه در جوامعی مانند جامعه ما روند رشد طبیعی فرد در خانواده به طوریکه فرد پس از ناکامی در کار، توانایی گزیش راهکار سازنده تری را ندارد.
و این مسأله ، ناشی از مشاهدات و الگو برداریهای شخصی از خانواده ها، مدرسه و جامعه است.
هرچه روحیه اضطراب و افسردگی در فرد افزایش یابد، آستانه تحریک پذیری در آن فرد بالاتر خواهد رفت.بازنگری در اصول فرهنگی ، تربیتی و اجتماعی را در کاهش سطح خشونت در جامعه مؤثر می باشد و با نگاه اصولی و علمی به فعالیتهای تربیتی و ایجاد زمینه های فعالیت اجتماعی، می توان شاهد کاهش غیرمستقیم پرخاشگری بود.
هرچه از میزان تضاد، تعارض در میان افراد و گروههای سیاسی اجتماعی جامعه کاسته شود، شاهد ایجاد فضای آرام تری در جامعه خواهیم بود.
جامعه ایران در حال گذار است جامعه فعلی ایران، جامعه ای درحال گذار از سنت به مدرنیزم است ، بنابراین بخشی از این خشونت ها امری معمول است. برای ارزیابی جامعه، بایستی جوانان را مورد آسیب شناسی ویژه قرار داد و بدانیم که جوانان تا چه حدی در خانواده و جامعه مورد توجه قرار گرفته اند. درخصوص ماهیت و چگونگی پیدایش خشونت باید به سطح مطالبات ونیازهای جوانان توجه بیشتری کرد. هرچه به سمت بهبود وضعیت معیشت آنان پیش برویم؛ درک جوانان از مسائل بالاتر خواهد رفت و جامعه به لحاظ سطح خشونت و پرخاشگری روندی منطقی را طی خواهد کرد.
سست بودن بنیان خانواده، عامل اصلی ناهنجاریهای اجتماع است. خانواده پایه و مبنای رشد جوانان است و مقدار قابل توجهی از مشکلات و آسیب های اجتماعی ناشی از سست بودن بنیان خانواده است.
خانواده هسته مرکزی اجتماع است و والدین نقش بسیار مهمی را در تربیت فرزندان دارا هستند، اما به علت مشکلات مالی و کارکردن پدر و مادر خانواده، اعضای خانواده کمتر به یکدیگر می پردازند.
به طور کلی از عوامل مؤثر در بسترسازی خشونت در میان نسل جوان، خانواده، محیط تحصیلی، سطح جامعه، رسانه های اجتماعی هستند.
افزایش سطح خشونت در جامعه به ساختار کلی اجتماع و خانواده ارتباط مستقیم دارد. ضعیف بودن بنیان خانواده علت اصلی گرایش کودکان و نوجوانان به خشونت است.
با توجه به اینکه در عصر ارتباط زندگی می کنیم، خانواده ها همچنان بافت سنتی تربیت فرزندان خویش را ادامه می دهند، دیده می شود، در برخی خانواده ها برای تربیت و تنبیه فرزندان هنوز از روشهای خشونت آمیز و فحاشی استفاده می شود.
اگر جنبه های عاطفی تربیتی در جامعه مطرح نباشد و والدین برای تربیت فرزندان دست بر اعمال خشونت آمیز بزنند، انعکاس این رفتار خشونت آمیز در سالهای نوجوانی کودک در اجتماع مشهود خواهد شد.
تربیت غلط خانواده ها و ناهنجاریهای جامعه، باعث گرایش جوانان به سمت اعمال خشونت آمیز، جرم و جنایت و اعتیاد خواهد شد. متأسفانه اگر آمار جرم و جنایت و فساد، طبق روال جاری ادامه یابد، جامعه جوان ما به سمت قهقرا پیش خواهد رفت.
یکی از راهکارهای جلوگیری از افزایش بروز خشونت در جامعه را توجه بیشتر مسؤولین امر به جوانان دانست و گفت: مسؤولین، باید کارگزاران را آموزش دهند تا با جوانان برخوردهای منطقی و صحیح داشته باشند. همچنین کانون حمایت از کودکان را توسعه دهند، به طوری که اگر کودکی از سوی خانواده اش مورد تعرض یا بی مهری قرار گرفت به چنین اماکنی تحویل داده شوند.

برازجانی-نشریه بازدم