هدف از طراحی این وبلاگ،پاسخ به هفدهمین پرسش مهر ریاست جمهوری، جناب آقای دکتر روحانی،می باشد
امید است مطالب این وبلاگ مورد توجه شما خوبان و تمام مخاطبین عزیز قرار گیرد.
- - - - - - - - - - - - - - - -
مدیریت وبلاگ: مریم رضایی
تصاوير برگزيده
۲۷
آذر ۹۵
نظرات
۰
مقابله با تروریسم؛ بستری برای ایجاد صلح جهانی
مریم رضایی
تروریسم پدیده جدید در جامعه بشری نبوده و قدمت آن شاید به طول عمر همزیستی گروهی انسان می‌رسد لیکن بدون شک امروزه بنا به دلایل متعدد، ابعاد آن از حیث کمی و کیفی بسیار گسترده‌تر شده و یکی از مهمترین دغدغه‌های جامعه بین‌المللی شده است.
پدیده ذاتا خشن تروریسم گاهی محصول عدم تفاهم جوامع با یکدیگر و گاهی نیز نتیجه افزایش اختلاف سطح زندگی بین آحاد بشر در سرزمینهای مختلف است. به نظر می‌رسد مشکل عدم تفاهم معضل جدی‌تری باشد چرا که باعث نومیدی از اجماع، حول یک تعریف مشترک از تروریسم که لازمه مبارزه با آن است، می‌گردد به طوری که فردی یا گروهی که به اقدامات خشونت بار دست می‌یازند در نظر برخی از ملتها قهرمانان ملی و در نگاه دیگر مردمان، تروریست خطاب می‌شوند.
اگرچه اختلاف طبقاتی ملل مختلف از حیث سطح بر خورداری از رفاه نیز یکی از موتورهای محرکه و تقویت کننده این پدیده شوم گردیده است. در نبود راه حل‌های اساسی جوامعی که هدف‌های اصلی تروریستی هستند در صدد بر آمده‌اند تا بطور فردی یا گروهی با همپیمانان خود از طریق خشونت و نبرد به مبارزه با تروریسم بر خیزند. بطور طبیعی بهترین راه برای اقناع جامعه جهانی این است که این کشورها پشت قواعد حقوقی دیگر، بطور خاص، دفاع مشروع سنگر بگیرند. این شیوه ممکن است در کوتاه مدت مفید به نظر آید لیکن علاوه بر اینکه در دراز مدت چنین نخواهد بود، بلکه خود موجب تخریب و لوث کردن قاعده دفاع مشروع خواهد شد.
دفاع در برابر خطرات احتمالی تروریستی نظیر هر خطر دیگر،
حتی خطر تجاوز، دفاع مشروع پیشگیرانه را تداعی می‌کند.
به نظر می‌رسد که در نبود یک قدرت مافوق
دولتها برای وضع قواعد الزام آور و تجدید آنها و صدور امر و نهی به دولتهای عضو
جامعه بین‌المللی، بهترین و کم ضررترین راه همزیستی اعضاء جامعه بین‌المللی تا
زمان حصول توافق و اجماع در باره مقررات جایگزین و به روز، تمکین کردن از قواعد و همکاری توام با
حسن نیت حول اصول و مقرراتی است که بر اساس تجربه از تاریخ تلخ گذشته بوجود آمده و
توسعه پیدا کرده اند.
یکی از اصول بسیار مهم و شاید سنگ اولیه بنای حقوق بین‌الملل
اصل عدم توسل به زور است. هنگام بحث و گفتگو در باره الزاماتی که در نهایت منجر به
صورت بندی قاعده منع توسل به زور در نشست سانفراسیسکو و اندراج آن در بند 4 ماده 2
منشور ملل متحد گردید، برخی از نمایندگان دولتها گوئی وضعیت نا بسامان امروزی در
حوزه حقوق توسل به زور را به عینه دیده و همان موقع پیشنهاد ممنوعیت مطلق استفاده
از زور به جای منع عمومی و کلی را مطرح کردند. منتهای مراتب ذاتی بودن و به
عبارتی، طبیعی بودن حق دفاع از خود، که متعلق آن اصالتاً شخص حقیقی است، مانع از
آن شد که پیشنهاد ممنوعیت رای لازم را بیاورد. امروزه منفذ دفاع مشروع که استثنائی
بر ممنوعیت توسل به زور قلمداد شده و در ماده 51 منشور متجلی گردیده است، بسان
پنجره‌ای است که دزد رانده شده از در، از آن وارد شده است.
استفاده روز افزون از قوه قهریه برای دفع
خطرات تروریستی اصل عدم توسل به زور را در نظر جهانیان از اعتبار انداخته است. به
نظر می‌رسد بهترین راه، تقویت نظم، قانون و امنیت جهانی، اتخاذ راهکارهای جمعی و
مورد قبول ملتها در دفع خطرات امروزی از جمله خطر تروریسم باشد تا توسل به عکس‌العملهای
جنگی فردی و بی‌ضابطه. کما‌اینکه اقدامات دفاعی ادعائی برای مقابله با تروریسم –که
توسط برخی قدرتها طی ده سال گذشته صورت گرفته- تلفات و خسارات فراوانی به غیر
نظامیان که اصولاً در حمایت حقوق بین‌الملل‌اند، وارد آورده است. باید از تکرار
این روش‌های تخریب امنیت و صلح جهانی پرهیز کرد و فرهنگ صلح را اساس قرار داد.
نویسنده:
تاریخ مطلب:
یکشنبه, 20 تیر 1395
http://www.iwpeace.com
نظرات (۰)
هیچ نظری هنوز ثبت نشده
است
